|
Cahid İSMAYILOĞLU,
AMEA, Nəsimi adına Dilçilik İnstitutunun aspirantı
ETNİK TARİXİMİZƏ VƏ DİLİMİZƏ YENİ
BAXIŞ
(Kazımov Q.Ş. Azərbaycan
dilinin tarixi (ən qədim dövrlərdən XIII əsrə qədər).
Bakı, «Təhsil», 2003, 584 s.).
Tarix və dilçilik yavaş-yavaş ulu əcdadlarının haqqını
özünə
qaytarmaqdadır (Q.Kazımov).
|
«Azərbaycan dilinin tarixi»
adlanan bu monoqrafiya 6 fəsildən ibarətdir. 1-ci fəsil dünya
dillərinin qohumluğu-monogenez probleminə həsr edilmişdir.
Məlumdur ki, dil ailələrinin ümumi genetik qohumluğu problemində
dilemma kimi qarşıda duran əsas məsələ «dillərin poligenez
və ya monogenez olması»dır. Poligenez nəzəriyyə əksəriyyətin
qəbul etdiyi nəzəriyyədir, lakin monogenez probleminə şübhə
ilə baxanlar da vardır. Dünya dillərinin vahid kök üzərində
yarandığını nəzərə almamağın nəticəsində tiploji cəhətdən
müxtəlif dillərdə eyni bir sözü gördükdə həmin leksik vahidin
bu və ya digər bir dildən yayılmış olduğunu güman etmişlər.
Məsələni qəlizləşdirən də budur. Sözsüz ki, bu ikili nöqteyi-nəzər
arxeoloji materiallarla yanaşı, dil ailələrinin qohumluğunu
isbat edən faktların tədqiqi, aşkara çıxarılması yolu ilə
həll oluna bilər. Bir çox dilçi alimlər inamla, təkidlə monogenez
mənşəyin sübutuna çalışmış, lakin öz fikirlərinin sona qədər
müdafiə etməyənlər də olmuşdur. Həmin alimlərin araşdırmaları
dillərin monogenez və ya poligenez olması məsələsinin tarixi
linqvistikanın mühüm bir bölməsi kimi son dərəcə aktual olduğunu
göstərir. Etimoloji araşdırmaların genişləndirilməsi və dərinləşdirilməsi
istiqamətində gözlənilmədən dünyanın bütün müasir dil ailələrinin
vahid mənşəyini aydın şəkildə sübüt edən inandırıcı faktlar
əldə edilmişdir. Alimlər dünya dillərinin mənşə birliyini
aydınlaşdırmağın yeni üsulunu müəyyənləşdirməyə can atırlar.
Beləliklə, bir çox nəzəriyyələr (A.Melniçuk, V.İlliç-Svitiç
və b.) ulu dilin öyrənilməsi üçün geniş imkanlar yaradır,
tədqiqatlar dərinləşir., bu məqsədlə qrammatik və leksik formaların
müqayisəli etimoloji təhlilləri verilir, rəngarəng quruluşda
praformalar müəyyənləşdirilir. Geniş mənada Altay nəzəriyyəsinə
əsaslandığı üçün türk dilləri materiallarını müqayisəyə cəlb
etmək o qədər də mümkün olmamışdır. Q.Kazımov isə monogenez
problemini əlavə faktlar və türk dilləri materialları ilə
zənginləşdirmişdir. Əsərin ən qiymətli cəhətlərindən biri
də elə budur.
Dünya dillərinin ümumi qohumluğu ideyasının tərəfdarları və
tədqiqatçıları nostratik dilçilik nəzəriyyəsini əldə əsas
tutaraq yer üzündəki bütün dil ailələrinin qohumluğunu, bir
ulu dildən törəmiş olduğunu daha əsaslı şəkildə, orijinal
dəlillərlə, israrla sübuta yetirmişlər.
Bəri başdan qeyd edək ki, bu əsər indiyə qədər Azərbaycan
xalqının və dilinin mənşəyinə kölgə salan hipotezanı alt-üst
edir, təhrif, dolaşıq konsepsiyalara tutarlı zərbə vurur.
Çox mühüm bir tarixi-elmi həqiqətin ucundan tutub ulu dilimizin
zirvəsinə yüksəlirik. Türkün kimliyi, ulu dilimizin ilkin
mərhələləri açılır. Bu açıqlama dünya dillərinin qohumluğu-monogenez
probleminə aydınlıq gətirilməsi ilə başlanır. Müəllifin həqiqi
tarixə söykənən mülahizələri nəticəsində Azərbaycan ərazisinin
ən qədim insan məskəni olduğunu, ilk insanların təfəkkür və
nitqinin mərhələlər üzrə inkişaf prosesi keçirdiyini, dilin
tədrici inkişafı nəticəsində ulu dilin meydana gəldiyini öyrənirik.
«35-40 min illik müddət ərzində ulu dil tam təşəkkül tapmış,
mürəkkəbləşmə istiqamətində böyük inkişaf yolu keçmiş, sonrakı
minilliklərdə miqrasiyaların çoxalması ilə parçalanmağa başlamış,
tədricən ilkin forma-quruluş etibarilə bir-birindən fərqlənən
və gələcək dil ailələrinin başında duran protodilləri doğurmuşdur.
Nəticədə yer üzərində yaranmış ulu dildə təqribən e. ə. XII
minillikdə böyük bir mərhələ başa çatmış, ulu dilin parçalanması,
müxtəlif dialektlərin, müasir dil ailələrinin başında duran
protodillərin yaranması prosesi sona yetmişdir (dillərin bir-birindən
sonrakı təcrid olunmalarını inkar etmirik). Müxtəlif dil ailələrinin
yaranması bundan sonrakı inkişaf prosesinin nəticəsidir» (s.
16).
Q.Kazımov tarixdən əldə etdiyi təəssürat əsasında protodillərin
yaranması dövrünü, sonradan parçalanması haqqında inamlı nöqteyi-nəzərini
bildirir. Müəllif tayfa dilləri arasında çarpazlaşma prosesini,
inkişaf nəticəsində dillər arasında ayrılma prosesini (köksözlü,
aqqlütinativ və flektiv), həmin dillərin quruluş sistemində,
lüğət tərkibində baş verən dəyişmələrin səbəblərini aydınlaşdırır:
Buna səbəb tədricən prefiks, infiks, suffiks kimi dil vasitələrinin
törəməsi, dillərin tədricən tipoloji cəhətdən fərqlənməsi,
leksik-qrammatik vasitələrin inkişafı, qrammatika və leksikanın
qarşılıqlı şəkildə bir-birini zənginləşdirməsi idi (17). Alimin
inamla söylədiyi fikirlərdən biri budur ki, tipoloji cəhətdən
fərqlənən protodillər ulu dilin daxilində güclü dialekt kimi
fərqlənmişdir. Bundan daha mühüm başqa bir nəticə çıxarmaq
olur: tipoloji cəhətdən fərqlənən ilk protodillər ilkin təcridolunma
mərhələsində eyni quruluşlu bütün dil ailələrinin başında
durmuşlar. Yəni indi bir-birinə qohum hesab olunmayan bütün
flektiv dillər bir protodilin törəmələridir. Bir-birinə qohum
hesab olunmayan bütün iltisaqi dillər bir protodilin törəmələridir.
Beləliklə, müəllif indiyə kimi «sübütları» düzgün olmayan
alimlərdən fərqli olaraq ulu dilin quruluş və lüğət tərkibində
gedən ümumi inkişaf prinsiplərini – təkmilləşməni, səlisləşməni,
sadələşmə və mürəkkəbləşməni doğru olaraq nəzərə alır.
Monegenez probleminin hərtərəfli təhlili dillərin inkişafını
vahid köklə bağlayan istiqamətləri üzə çıxarır.
Əsərdə ulu dilin parçalanması səbəbləri, dillərin təcrid olunmasının,
vahid ulu dilin ilkin parçalanması üçün təbii şəraitin yarandığı
göstərilir. Ulu dil haqqında müəllifin təsəvvürləri güclü
məntiqə, ulu dilin dil ailələrindəki izlərinə və protodillərin
törəmələrinə, budaqlarına əsaslanır. Ulu dildən dil sistemləri
yayılmış, dilin daxili kateqorial əlaqələri öz əsasını ulu
dildən almışdır. Ulu dildə protodillərin yaranması üçün kifayət
qədər əsaslı fonetik, leksik və qrammatik özəlliklər var idi.
Elə buna görə də Q.Kazımov ilk dəfə belə bir mülahizə irəli
sürür ki, tipoloji cəhətdən eyni olan bütün dillər bir protodilin
budaqlarıdır. Odur ki, tipoloji cəhətdən eyni quruluşlu dilləri
müqayisəli-tarixi metod əsasında öyrənməklə sonra müqayisəni
protodillər arasında apararaq ulu dilə yaxınlaşmaq olar.
Müəllif bu sahədə böyük xidmətləri olan N.Andreyevin, N.Marrın,
V.Şottun, V.İlliç-Svitiçın, A.Melniçukun həmin istiqamətdə
gördüyü işləri qiymətləndirir. Bu alimlər ulu dildən gələn
leksik vahidlərin dil ailələrindəki arxetiplərini dəqiqləşdirmiş,
əsaslı və ciddi araşdırmalar və müqayisələr aparmış, dil ailələri
arasında uyğunluqları müəyyənləşdirmişlər. Tətbiq olunan üsullar
dünya dillərinin bir kökdən, bir ulu dildən yaranması fikrinə
aydınlıq gətirir, həmin ideyanı əyaniləşdirir.
Q.Kazımovun vahid dilin qohum dillərə parçalanması və qohum
protodillərin inkişaf yolu, həmin inkişaf prosesində söz köklərində
baş verən əsaslı dəyişikliklər və s. haqqındakı mülahizəri
aydın və inandırıcıdır.
Müəllif hər bir dil ailəsininin müqayisəsinə çox həssaslıqla
yanaşmış, hər bir dil ailələrinə aid elmi ədəbiyyatı diqqətlə
nəzərdən keçirmiş və həmin ailəyə daxil olan dillərin tədqiqi
səviyyəsi ilə maraqlanmışdır. Bu monoqrafiya dünya dillərinin
bir kökdən olduğunu təsdiqləyən uğurlu və ümumiləşdirici bir
tədqiqatdır. Q.Kazımov özündən əvvəl dünya dillərinin bir
kökdən olduğunu təsdiq edən əsərlərə də öz tənqidi münasibətini
bildirmiş, lakin gələcək araşdırmalar üçün, dillərin mənşəyinin
müəyyənləşdirilməsi üçün bu cür ümumiləşdirici əsərlərə ehtiyac
yarandığını da göstərmişdir.
Diqqətlə araşdırma aparan, hadisələri məntiqi şəkildə əlaqələndirən
Q.Kazımovun «Azərbaycan dilinin tarixi» monoqrafiyası ulu
dil haqqında tədqiqatların gələcəyinə böyük ümidlər doğurur.
Zəhmətkeş alim dünya dillərinə məxsus saysız-hesabsız söz
köklərində ulu dilin söz köklərini görür. Lakin kitabın əsas
mövzusundan kənara çıxmamaq üçün illərdən bəri topladığı nümunələrdən
(gi (getmək, gəlmək, qaçmaq, yerimək, hərəkət
etmək, yüyürmək, yortmaq və s.) bi (boy,
boy atmaq, bitmək, bitki, böyümək, böyük, inkişaf etmək, balaca,
balacalaşmaq), ti (dil, demək, danışmaq,
məlumat çatdırmaq, söz söyləmək), qa (örtülü
yer, qab, qapı, qala, qalamaq, hasar, şəhər), ba
(bağ, əlaqə, bağlamaq və s.), lu (adam, el,
xalq, ulus, ölkə və s.), ta (düz, çöl, səhra,
dərə və s.), bar, ber (vermək, yığmaq, var
və s.), bur (burmaq, boran və s.), si
(sinə, ürək, orta) yalnız bir neçəsinin genetik və struktur-semantik
təhlilini verə bilmişdir. Bu faktlar dünya dillərində sözün
inkişaf istiqamətlərini-struktur-semantik və genetik inkişafını
izləmək baxımından çox maraqlıdır. Bu həmçinin bəşərin inkişaf
yolunu təsəvvür etmək üçün də faydalıdır. Müəllifin gətirdiyi
türk mənşəli nümunələrin əhəmiyyəti orasındaddır ki, o, ulu
dilə məxsus olan, lakin ilkin olaraq şumerdə təsadüf olunan
sözlərin bütün Hind-Avropa məkanında geniş işləndiyini göstərməklə
onun ulu dilə məxsus lüğət vahidlərindən olduğunu və sonralar
dünya dillərində müxtəlif izomorflarla şaxələndiyini təsdiqləmiş
olur.
Kitabın 2-ci fəsli «Protodillərin parçalanması dövrü. Şumer
dili» adlanır. Bu fəsildə müəllif protodillərin Ön Asiyada
parçalandığını, ilkin miqrasiyaların buradan başladığını,
şumerlərin qədim Azərbaycan ərazilərindən İkiçayarasına endiyini
və akkadlarla toqquşmadan sonra bir qisminin geri qayıtdıqlarını,
şumerlərin yayılma arealını, Şumer-Aratta əlaqələrini, şumer
dilinin quruluşunu, bu dilin inkişaf mərhələlərini, fonetik,
leksik, morfoloji və sintaktik quruluşunu, şumerlərdən sonrakı
dövr mənbələrini, mixi kitabələrini, Akkad mətnlərini nəzərdən
keçirərək bütün bunlarda şumer-protoazərbaycan-türk birliyini
görür. Müəllifin özünəməxsus mühakimə və mülahizələri ilə
hörmətli oxucu və mütəxəssislər razılaşmaya da bilərlər. Bunu
o, oxucularının öz öhdəsinə buraxdığı üçün təqdir olunmalıdır.
Məlumdur ki, Azərbaycan xalqının etnik tarixi-etnogenezi və
onun dilinin mənşəyi hələ də dəqiqləşməmiş bir problem olaraq
qalır. Etnogenez və dilimizin mənşəyi məsələsi hazırkı dövrdə
mürtəce konsepsiyanın üstün mövqeyi, həqiqi elmi konsepsiyanın
küncə qısılmış vəziyyəti ilə son dərəcə mürəkkəbləşdirilmişdir.
Xalqın etnik tarixi yanlış və zərərli bir konsepsiya əsasında
izah edilir. Monopolizm əsl tarix və dilimizi əlimizdən alıb
yadlaşdırmış-farslaşdırmışdır. Həmin konsepsiya artıq özünün
qeyri-elmiliyi, mürtəceliyi ilə əksər tədqiqatçıların diqqətini
çəkməkdədir. Çünki həmin konsepsiya xalqa öz keçmişini, etnik
mənşəyini unutdurmaq məqsədi güdür. Q.Kazımovun da, məsələdən
obyektiv danışan digər müəlliflərin də yanaşmasında bizə xoş
təsir bağışlayan odur ki, artıq gerçəklik çoxları tərəfindən
getdikcə başa düşülməkdədir. Çünki bu məsələ son dərəcə ciddi
məsələdir. Bu proses müxtəlif konsepsiyaların toqquşması yolu
ilə yaranmış gərgin mübarizə şəraitində meydana çıxır və əslində
yuxarıdan nəzarət olmadığı, olan nəzarət də əks qüvvələrin
xeyrinə olduğu üçün bu mübarizə indi də daha kəskin şəkildə
davam etməkdədir. Dilin və xalqın mənşəyini müəyyənləşdirmək
sahəsində bilavasitə imkanlı və ixtiyarlı qüvvələr daim mühafizəkar
mövqe tutmuş, Azərbaycan ərazilərində çox qədim dövrlərdən
köklü türk tayfalarının mövcudluğu faktlarını inkar etməklə,
türk tayfalarının Azərbaycana ilkin gəlişini eramızın III
və V əsrləri ilə bağlamış, lakin bu gəlişin də elə bir əhəmiyyətə
malik olmadığını, Azərbaycan türk dilinin XI-XIII əsrlərdə
səlcuq-oğuzların gəlişi ilə təşəkkül tapdığını israrla sübuta
çalışmışlar. Bir sıra Azərbaycan tarixçi və dilçilərin nöqteyi-nəzərlərində
tarixi gerçəkliklər qəsdən təhrif olunur, xalqımızın, dilimizin
tarixi keçmişinə əks ideoloji baxışlar formalaşmışdır. Bu
baxımdan monoqrafiyanın 3-cü fəsl «Protoazərbaycan dili dövrü»
zidd ideoloji baxışlara cavab olaraq çox qiymətlidir. Bu fəsildə
dövlət, etnogenez və Azərbaycan dilinin mənşəyi məsələlərinin
qoyuluşu, etnik tərkib və dil məsələləri saf-çürük edilir.
Müəllifin fikrinə görə, protoazərbaycan dili dövrü e. ə. IV
minilliyin ortalarından başlanır. Azərbaycan ərazisində yaşayan
türk tayfalarının dili yerli keyfiyyətlər qazanır, yerli toponim,
etnonim və antroponimlər yaranır, dil (tayfa dilləri) tədricən
şərqə hərəkət edən türk tayfa dillərindən ayrılma, gələcək
vahid Azərbaycan dilinin əcdadı kimi təşəkkül tapma istiqamətində
inkişaf edir (s. 193).
Q.Kazımov dünya elminin arxalandığı arxeoloji materiallara
əsaslanaraq qeyd olunan yanlış və zərərli konsepsiyalara qarşı
öz sözünü deyə bilir və göstərir ki. türklərin ilkin vətəni
Sayan-Altay əraziləri deyil, Ön Asiya olmuş, ilkin miqrasiyalar
məhz buradan başlamış, türklər buradan Mərkəzi Asiyaya köç
etmiş, min illərlə o yerlərdə artıb-çoxalaraq yeni əlverişli
yaşayış sahələri axtarışı ilə yenidən geriyə-öz ilkin yurdlarına
dönmüşlər. Ulu dil Ön Asiya və Aralıq dənizi həndəvərində
yaranmış və burada protodilə parçalanmışdır (s. 296).
Q.Kazımov bu fəsildə həmçinin protoazərbaycan dili dövrünün
leksikası (xüsusi adlar, toponimlər), bir sıra fonetik, qrammatik
əlamətləri, Mannanın etnik tərkibi və dil özəllikləri (leksika,
xüsusi adlar, Manna toponimləri və antroponimləri və onların
mənşəyi, fonetik və qrammatik xüsusiyyətləri; Madanın etnik
tərkibi və dilin qrammatik əlamətləri-leksikası-xüsusi adları-toponimləri-şəxs
adları haqqında da orijinal fikirlərini söyləyə bilmişdir.
Bu hissədə gəlmə türk tayfalarının (kimmerlər, skiflər, saklar)
etnik tərkibi və dil xüsusiyyətlərinə də aydınlıq gətirilmişdir.
Ayrı-ayrı məsələlərin təhlilində bir sistem təşkil edən bu
kitabın IV fəslində Azərbaycan dilinin əmələ gəlməsi prosesi
e.ə. IV-e V əsri sferasında araşdırır. Həmin dövrdə Alban
(Aran) dövləti yaranır, etnik tərkibi və dili formalaşır.
Alban dövlətinin ərazisi aborigen etnoslar və onların dilləri
çərçivəsində müəyyənləşir. Azərbaycan xalqının və dilinin
təşəkkülündə mühüm rol oynamış oğuz mənşəli qədim tayfaların
(qarqarlar, bolqarlar, peçeneqlər, qıpçaqlar, xəzərlər, kəngərlər,
şiraklar, şamaklar, kerqilər, hunlar, çollar və s.) etnogenetik
xüsusiyyətləri açıqlanır. Alban yazısı, Alban dilinin leksikası
(etnonim, toponim və antroponim) və qrammatikası (sözdüzəldici
şəkilçiləri) haqqında məlum olmayan yeni biliklər verir.
Bu fəsildə atropatenallarının etnik tərkibi və dili haqqında
da məlumat verilir. Atropatena dövründə Azərbaycan ərazisində
çox mürəkkəb etnik proseslərin getdiyi, yerli türk tayfaları
ilə gəlmə türk tayfalarının konsolidasiyasının davam etməsi
göstərilir. İnamlı faktlar əsasında müəllif xalqımızın təşəkkülündə
iştirak etmiş komponentlərin etnik mənsubiyyətini müəyyənləşdirir
və azərbaycanlıların orta əsrlərdə iranlılardan və qafqazdillilərdən
dönmə olması haqqındakı qeyri-elmi konsepsiyanın puçluğunu
üzə çıxarır. Uzumüddətli inkişaf prosesində təbii dəyişikliyə
uğramış Atropatenalların toponim, etononim və antroponimlərinin
quruluş-məna və genetik imkanları nəzərdən keçirilir.
Tədqiqatın növbəti istiqaməti erkən orta əsrlərdə Azərbaycan
xalqının və dilinin təşəkkülü məsələsinə həsr edilir. Müəllif
türkləri Azərbaycan ərazisində şumerlərin yaşıdı sayanlardan
fərqli olaraq, insandan türk qolunun Ön Asiya torpaqlarında
ayrılmışdır, fikrinə gəlir.
IV fəsildən çıxan nəticə belədir: türk tayfaları zaman keçdikcə
qaynayıb-qarışmış, Azərbaycan xalqının, müasir Azərbaycan
dilinin təşəkkülünə gətirib çıxarmışdır. Bir sıra şivə fərqlərinə
baxmayaraq, erkən orta əsrlərdə Azərbaycanda yerli və gəlmə
türk etnoslarının vahid xalq kimi birləşməsi prosesi başa
çatmışdır.
Ümumxalq Azərbaycan dilinin təşəkkülü ilə Qədim Azərbaycan
dili mərhələsi sona yetir və yeni Azərbaycan dili mərhələsi
başlayır (s. 425).
Kitabın V fəslində şifahi ədəbi dilimizin təşəkkül dövrü araşdırılır.
Bu, VI-VIII əsrləri əhatə edir. İlk öncə, VI-VIII yüzilliklərdə
Azərbaycanın tarixi şəraiti-siyasi, iqtisadi və mədəni vəziyyəti
təhlil olunur. Sonra son dərəcə kamil bir yaradıcılıq nümunəsi
olan, dilimizin bütün quruluşu barədə bütöv təssəvvür yaradan
bir mənbənin - «Kitabi-Dədə Qorqud»un - ümumxalq Azərbaycan
dilinin təşəkkül dövrünün abidəsinin yaranma tarixi, poetik-dastançılıq
ənənələri, dastanların bir sıra fonetik, leksik və morfoloji
xüsusiyyətləri, ən çox da Dədə Qorqud dilinin geniş sintaksisi
şərh olunur. İlk dəfə olaraq alim «Dədə Qorqud»un dil materialı
əsasında Azərbaycan dili sintaksisinin bütün əsas struktur
modellərini nəzərdən keçmirmişdir.
Monoqrafiyanın sonuncu - VI fəsli yazılı ədəbi dilin təşəkkülü
(IX-XII əsrlər) dövrünün xarakterik xüsusiyyətlərindən bəhs
edir. Fəslin əvvəlində sözügedən yüzilliklərdə Azərbaycan
ədəbi dilini şərtləndirən amillər üzərində dayanılır. VI əsrdən
təşəkkül və formalaşma prosesi keçirən Azərbaycan ədəbi dili
artıq IX-XII əsrlərdə yazılı ədəbi dil kimi öz təşəkkülünü
tam başa çatdırmışdır (s. 555).
Bu kitabın müsbət cəhətləri həddən artıq çoxdur: bu cür kitabların
bir əhəmiyyəti budur ki, araşdırıcılar hər hansı bir leksik-terminoloji
vahidin dünya dillərində yayılma arealını müəyyən edə bilirlər.
Təhsil, tədris prosesində yunan, latın mənşəli söz, element
kimi şərh edilən bir sıra sözlərin xalis yunan və ya latın
sözü olmadığı, dünya dillərinə məxsus ulu dildən gəldiyi aydınlaşır.
Q.Kazımovun böyük zəhmətinin nəticəsi olan bu əsər ulu dilin
yaranması, problemlərin və dil ailələrinin əmələ gəlməsi,
e.ə. III-I minilliklərdə Azərbaycan ərazisində etnogenez və
dil məsələləri, Azərbaycan Xalq Dilinin,
şifahi və yazılı ədəbi dilimizin təşəkkül yolu barədə aydın
və bitkin təsəvvür yaradır, gələcək tədqiqatlar üçün yol açır.
P.S. Bu günlərdə Q.Kazımovun
«Azərbaycan
dilinin tarixi» (ən qədim dövrlərdən XIII əsrə qədər).
Bakı, «Təhsil», 2003, 584 s.) adlı kitabının «Ulu Dil» layihəsi
çərçivəsində internet saytının yaradılmasına başlanmışdır.
Müəllifin başqa əsərləri və onlan haqqında məlumatları http://www.uludil.gen.az
internet saytından əldə edə bilərsiniz.
|
|